Ölümcül Şaka 3/3 -BatmanxDeathNote fanfic-

Bölüm 1

Yoğun bir gün olmuştu. Bir ihbar ile başlayan olaylar silsilesi olabilecek en kötü ihtimali de beraberinde getiriyordu. En büyük düşmanının eline geçebilecek çok tehlikeli bir silah. İstihbaratını toplamış karanlık mağarasına çekilmişti. Her ne kadar özünde mağara olsa da içindeki ileri teknoloji ürünler ile benzerlerinden ayrılıyordu.

Kendisi içeri girdiğinde ışıklar yanmış ve son teknoloji ürünü bilgisayarın ışığı tek aydınlık nokta iken artık her yer görünüyordu. Zırhlı aracın kapısı üst tarafından bir bütün şeklinde açıldı. İçinden çıkan kostümlü kahraman ise kendini bir insanın geliştirebileceği en uç noktalara kadar eğitmiş bedeniyle indi araçtan. Normalde bu mağara en mahrem yerlerinden biriydi kendisi için. Buna olan güveni sayesinde araçtan iner inmez sembolü olan yarasa maskesini sıyırırdı normalde kafasından. Kendisinden başka bir el temas ettiği anda ufak bir bayıltıcı gazdan uygun dozda elektrik şokuna kadar envai çeşit çeşit önlem içeren bir maskeydi bu. Ancak bu sefer çıkartmamıştı. Bir başka göz görebileceği için değil. Hiçbir göz bakmıyordu zira kendisine. Ancak yapacağı konuşmanın ciddiyeti gereği çıkarmamıştı maskesini henüz.

Pek çok ekranın bulunduğu bilgisayarın karşısına oturup saati kontrol etti. Eğer olabilecek bütün ihtimaller ile kafası meşgul olmasaydı böylesine genç biriyle neden işbirliği yaptığını sorgulayabilirdi. Cevabı basitti aslında. Kara şovalyenin bile sınırları vardı. İnsan olmanın getirdiği sınırlar.

Ekran açılıp belli bir font ile yazılmış tek bir harf belirdi vakit gelince. Bir dakika bile geç ve ya erken açılmamıştı ekran. Tam belirledikleri saatte gelmişti. Kullanılan font gereğince dik çubuğun ortası boşluk üstten kıvrımlıydı. Ters dahi bakılsa yine aynı “L” harfini verecek şekilde tasarlanmış bu harfin arkasında büyük bir dedektiflik örneği duruyordu. Stratejist olarak kendisi daha iyi bir yer edinmiş olsa da batman bu zekayı takdir ederdi. En azından bu kadar sert olmasaydı edebilirdi.

Ciddi ama genç işi bir duruşu olan harften ses yükseldi

“Ben L”

Muhattap aldığı kişi özel yapım eldivenlerini geçirdiği ellerini ağzının önünde kavuşturmuş öylece bekliyordu cevap vermeden. Bunun üzerine kendisine seslendi büyük harf

“Batman?”

Kader/Bulmaca -Fandom- 16/16

Özet: Seçimleriniz farklı olsa da hikayeniz aynı kalacak. Zira Ana Karakter Sizsiniz.

Açıklama: Bulmaca/role play tadında bir hikaye. Bölüm sonlarındaki seçimlerinizle ilerleyeceksiniz dolayısıyla

İşin aslı tekil şahıs olarak bir hikaye denemek istedim çünkü bütün hikayelerimi 3. Tekil şahıs(ilahi bakış) olarak yazdım. Ama sonra yine beyin kıvrımlarımdaki çarklar beni basit bir hikaye yazmaktan uzaklaştırdı :P

Bölüm 1

Uyandım.

Ancak sesler uzaktan geliyordu sanki. Göz kapaklarımı kaldırmayı ilk denediğimde olmadı. Bir kez daha denedim. Üstümdeki bu ağırlıkta ne böyle?

Sonunda yavaş yavaş gözlerimi açtığımı hissediyorum ancak görüntü yok. Ne bulanık bir ışık, ne renkler. Sadece siyah bir perde var. Gözlerimi açtığımdan emin olmak için kırpıştırdığımda kirpiklerim üstünden akan havayı hissedebiliyorum. Bir hava akımı var.

Bedenimi hareket ettirmeyi denediğimde zorlandım. Çok derin bir uykuda olduğumu fark edecek kadar sersemliğim dağılmaya başladı. O kadar derin ki sanki bayılmış gibiyim. Bir koltuktayım. Yanlardan biraz sıkışık olsa da şikayet etmemi gerektirecek kadar değil. Gözlerimi derin karanlık içinde gezdirdiğimde sonunda ufak ışık zerrelerini fark etmeye başladım. Büyük pencereler ve hemen yanımdan ileriye doğru uzanan dar bir koridor. Hala sersemliğini üstünden atmaya çalışan beynimden buranın ne olduğunu tanımlamasını istiyorum. Aklıma gelen sadece ilk sonuç bir otobüsün içinde olduğum.

Doğrulup etrafa bakma ihtiyacı hissettim nedense. Araçta kimse yok. Bu araç her neyse dışarı çıkmam gerek. Henüz nedenini kavrayacak kadar ayıldığımı sanmıyorum ama ayağa kalkıp kaslarımı gerdirmem şart.

Ayağa kalktığımda biraz sendeliyorum. Sanki zemin sağlam değil gibi. Belki de sersemliğimi tahmin ettiğim kadar atamamışımdır. Bir yere tutunma ihtiyacım ile birlikte karanlığa alışan gözlerimle bile içeriyi göremediğimi fark ettim. Dışarı çıkmak için bir neden daha.

Belki de önce oturduğum koltuğa bakmalıyım. Herhangi bir şeyi düşürmüş olmak istemem. El yordamıyla kontrol etmem gerekecek ancak yine de bakmam gerektiğini hissediyorum.

Elimi koltuk üstündeki kumaş üstünde gezdiriyorum. Az önce kalktığım için bedenimden yayılan sıcaklık yeni yeni soğumaya başlamış. Tek kişilik bir koltuk olduğunu fark ediyorum. Bu dürtüyle etrafıma bakınca yan tarafta da ikili koltuk olduğunu görüyorum. Belki daha ilerisi de vardır ancak pencereden gelen ışık gözlerime oyun oynuyor da olabilir.

Anlaşılan bir şey düşürmemişim. Hala içimde garip bir his var oysaki. Korkumu? Heyecan mı? Aslında uyuşukluk olduğunu da söyleyebilirim. Ne olduğunu bilmiyorum ama içimden bir ses ne olursa olsun bu hissi takip etmem gerektiğini söylüyor.

Koltukta bir şey düşürmediğim kesin. Ancak belli belirsiz bir karıncalanma hissi bir an belirip kayboldu. Belki de nemli bir yere değdim? Emin değilim ve bu karanlık yardımcı olmuyor. Acaba elimde ışık yakacak bir şey var mı?

Bir araçta olduğum için kafamı yukarı kaldırıp ışık düğmesini arıyorum. Evet, bir ışık düğmesi var ancak bastığımda gözlerimi kamaştıracak bir ışık beklerken hiçbir şey olmadı. Hani işe yaramayacağını bildiğin halde aynı düğmeyi tekrar denersiniz ya, ben de bu tuhaf alışkanlıkla birkaç kere daha düğmeye basıyorum. Ancak ne kadar denersem deneyeyim bir şey olmuyor. Işığın yanmayacağına kanaat getirip vazgeçiyorum.

Sanki çok basit bir şeyi gözden kaçırıyormuşum gibi gelmeye başladı. En iyisi dışarı çıkmak diye bir kez kendimi telkin ettikten sonra dar koridorda ilerlemeye başlıyorum. Belki temiz hava biraz canlılık verir. Zaten burada çok oyalandım.

Dışarıdaki ışıkların kaynağını öğrenmeliyim. Şeye benziyorlar…

-“Bina ışıklarına benziyorlar” için “Bölüm 2”ye gidiniz

-“Kırmızı renkteler” için “Bölüm 3”e gidiniz